I was angry with my friend:
I told my wrath, my wrath did end.
I was angry with my foe:
I told it not, my wrath did grow.
And I watered it in fears
Night and morning with my tears,
And I sunned it with smiles
And with soft deceitful wiles.
And it grew both day and night,
Till it bore an apple bright,
And my foe beheld it shine,
And he knew that it was mine -
And into my garden stole
When the night had veiled the pole;
In the morning, glad, I see
My foe outstretched beneath the tree
by William Blake
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
het gedicht gaat erover dat als je kwaad bent en je kropt het op dat je dan steeds kwaaier, terwijl wanneer je erover praat gaat die kwaadheid over.
De kwaadheid wordt beschreven als een zaadje, en als je het op kropt wordt dat zaadje een boom, en zorgt voor een vergiftigde appel van kwaadheid.
het romantische in dit gedicht zit hem in het verbeelden van de kwaadheid in de boom
Een reactie posten